Gruby Strzał #2 – Held vs Jansen

Bohaterem drugiego Grubego Strzału będzie Marcin Held (15-2), który 14 grudnia na gali Bellator Fighting Championship 84 w The Venue at Horseshoe Casino w Stanie Indiana w finale turnieju wagi lekkiej zmierzy sie z Davem „The Fugitive” Jansenem (18-2).

Dave jest bardzo solidnym zawodnikiem wszechstylowej walki wręcz. Jak większość amerykańskich zawodników MMA wywodzi się z zapasów. Podczas nauki w liceum trzykrotnie stawał na podium mistrzostw stanu, w tym raz na najwyższym stopniu. Starty w MMA zaczął stosunkowo późno, bo w 2007 roku w wieku 27 lat. Praktycznie całą swoją karierę przewalczył w Stanach Zjednoczonych z epizodami w Kanadzie, Japonii i Korei Południowej. Po dwóch zwycięskich decyzjami w M1 Global błyskawicznie, bo już w 22 sekundzie pierwszej rundy, poddał duszeniem gilotynowym na gali w Seulu Amirkhana Mazihova (3-2). Po tym zwycięstwie w 2009 roku zaczął walczyć w World Extreme Cagefighting, gdzie po zwycięskiej decyzji zaliczył dwie pierwsze i jak do tej pory jedyne porażki w swojej karierze – przez decyzje z Kamalem Shalorusem (7-3) i Ricardo Lamasem (12-2), którzy aktualnie walczą w UFC. Po tych porażkach znalazł angaż w Bellatorze, gdzie kroczy od zwycięstwa do zwycięstwa. Ostatnią walkę stoczył w półfinale turnieju wagi lekkiej, gdzie – moim zdaniem niesłusznie, punktowałem tą walkę 10:9, 9:10, 10:9 Tirloni – zwyciężył decyzją z Ricardo Tirlonim (15-3), co z perspektywy Marcina wydaje się korzystniejszym rozwiązaniem.

Marcin „złote dziecko brazylijskiego ju-jitsu”, treningi sztuk walki rozpoczął wieku 9 lat, później doszło BJJ i zarówno w nim, jak i grapplingu święci sukcesy na arenie polskiej jak i międzynarodowej, zawstydzając dużo bardziej doświadczonych i utytułowanych zawodników. W MMA zadebiutował we wrześniu 2008 roku w wieku 16 lat. W ośmiu walkach był niepokonany. Zawodnicy tacy jak: Artur „Kornik” Sowiński (12-7), Mariusz „Dyzio” Pioskowik (6-4) czy Borys Mańkowski (13-5-1), tworzący aktualnie czołówkę swoich kategorii wagowych, musieli uznać wyższość Helda. Pierwszą porażkę zadał Marcinowi na gali Angels of Fire 7, aktualnie wracający do sportu po kontuzji kolana, Łukasz „Wookie” Sajewski (9-0). Po tej walce Held przestał mierzyć się z Polakami, a po dwóch zwycięstwach zaproponowano Marcinowi udział w turnieju Bellatora w wadze lekkiej. W pierwszej rundzie Marcin trafił na Michaela Chandlera (10-0), z którym przegrał w pierwszej rundzie przez trójkątne duszenie rękami. Okazało się, że Amerykanin nie jest ułomkiem – wygrał cały turniej, a później w walce o pas pokonał ówczesnego mistrza kategorii lekkiej Eddiego Alvareza (24-3) przez duszenie zza pleców w czwartej rundzie. Po zwycięstwach w Australii i kolejnym w Bellatorze Marcin otrzymał następną propozycje uczestnictwa w turnieju i tym razem szansę wykorzystuje jak dotychczas bezbłędnie. Pokonał firmową skrętówką Derricka „DK” Kenningtona (6-4), niepokonanego Murada „Stranglera” Machaeva (10-1), a także odesłał na emeryturę weterana Richa „No love” Clementiego (45-22-1).

Marcin przez niektórych nazywany jest jednowymiarowym zawodnikiem MMA, bo z reguły dąży do walki w parterze. Inni posuwają się dalej i twierdzą, że Held jest jednowymiarowym grapplerem przez swoje „zamiłowanie” do nóg przeciwników. Na to można doskonale odpowiedzieć przykładem innego zawodnika MMA. Junior „Cigano” dos Santos (15-1), aktualny mistrz UFC w wadzie ciężkiej, być może najgroźniejszy człowiek na Ziemi, wydaje się być jednowymiarowym zawodnikiem MMA. Ba, można go nazwać jednowymiarowym uderzaczem, bo swoje walki rozstrzyga przede wszystkim poprzez boks, ale jest jedna mądrość ludowa, do której w tym miejscu należy się odwołać, mianowicie: zwycięzców się nie sądzi.

Skoro na wywiad z Marcinem znalazło się miejsce w tygodniku „Newsweek”, któremu daleko jest do bycia kojarzonym ze sportem, o MMA nie wspominając, to: wiedz, ze coś się dzieje.

Porównanie

…………………………………………………………………………………
Bellator 84
Marcin Held	vs	Dave „The Fugitive” Jansen
15-2	rekord	18-2
70 kg	waga	70 kg
20	wiek	33
175 cm	wzrost	175 cm
180 cm	zasięg	182 cm
2008	debiut MMA	2007
Polska	kraj	USA
Bastion Tychy / London Shootfighters	klub	Sports Lab
…………………………………………………………………………………

Trzy ostatnie walki:

Doświadczenie

Mimo znaczącej różnicy wieku, staż w MMA i ilość walk mają bardzo zbliżony. Dave zadebiutował rok wcześniej i stoczył trzy walki więcej, walczył w mocnych organizacjach przed Bellatorem, jest 13 lat starszy, można uważać to za jego przewagę, jednak Marcin i jego ułańska fantazja w parterze, uparte lecz przemyślane dążenie do nogi, starty w submission fighting niweluje nieznaczną przewagę wieku i doświadczenia.

Warunki fizyczne

Warunki fizyczne mają praktycznie identyczne. W tej walce fizyczność nie powinna mieć kluczowego znaczenia, wydaje mi się, że Dave może mieć przewagę siły, którą będzie wykorzystywał przy obaleniach, wybronach i pracy w klinczu jednak na dłuższą metę to nie siła zadecyduje o triumfie jednego z nich.

Klucz do zwycięstwa

Paradoksalnie (albo i nie) kluczem do zwycięstwa w tej walce będzie stójka, która nie jest wybitną stroną zawodników. Marcin w ćwierćfinale a Dave w półfinale turnieju wygrali swoje walki decyzją sędziowską, przeplatając grę stójkową próbami obaleń – były one mniej bądź bardziej udane, ale to Amerykanin lepiej pokazał się ze strony zapaśniczej w pojedynku z Brazylijczykiem, którym momentami rzucał jak kukiełką. Ten scenariusz w przypadku walki z Marcinem nie wydaje się tak łatwy do zrealizowania. Po pierwsze Dave sprowadzając Marcina do parteru sam zakłada sobie na nogę wnyki, po drugie Marcin raczej nie da sobie tak bezkarnie zachodzić za plecy, bo zawsze może zrobić fikoła i znaleźć się w pozycji z której Jansen może nie mieć odwrotu.

Jednym słowem Marcin musi być na tyle agresywny i skuteczny w stójce, żeby Dave był zmuszony obalać, a jak wiemy Held w grze z pleców jest bardzo niebezpieczny. Mam nadzieję, że Marcin będzie używał mniej ekwilibrystycznych technik nożnych, a jeżeli robi to po to, żeby otworzyć przeciwnika, w kombinacjach bokserskich dołoży prawy: prosty po lewym, bezpośredni, krzyżowy, czy po „kiwce”, bo w pojedynku z Muradem Machayevem, aż się o to prosiło.

Dave natomiast musi być na tyle agresywny i skuteczny w stójce, żeby Marcin był zmuszony szukać gry parterowej, jednak biorąc pod uwagę umiejętności zapaśnicze Amerykanina, obalenie go przez Helda będzie bardzo trudne.

Żaden z nich nie dysponuje pojedynczym gaszącym światło ciosem zatem nie będą przed sobą czuli zbędnego respektu w stójce, jednak nie wydaje mi się, żeby prowadziło to do wymian z ilością ciosów większą niż 3 w serii.

Moje Typy

1. Marcin Held – decyzja po prowadzonej w stójce, niezbyt porywającej i bogatej w wymiany walce. Mogę się nawet pokusić o przypuszczenie, że Marcin wygra pierwszą i trzecia rundę.
2. Dave „The Fugitive” Jansen – decyzja, bardzo możliwe, że Amerykanin będzie wygrywał stójkę, która jak wiadomo nie jest najmocniejsza stroną Marcina, dodatkowo będzie mógł obalać Polaka w końcówkach, na tyle późno, by Marcin nie zdążył ostatecznie zapiąć techniki kończącej.
3. Marcin Held – poddanie, gdy Dave będzie przegrywał stójkę, będzie zmuszony zapunktować obaleniami, z którymi raczej nie powinien mieć problemów, będąc z góry da wciągnąć się w grę Marcina i będzie zmuszony odklepać.

Co dalej?

Zwycięzca tego pojedynku zmierzy się z aktualnym mistrzem Bellatora Michaelem Chandlerem (10-0). Dla obu będzie to chyba najtrudniejsza i najważniejsza walka w karierze. Michael to jeden z najlepszych zawodników kategorii lekkiej, na poziomie zawodników, z którymi mierzył się do tej pory właściwie nie widać większych luk, które można by wykorzystać. Solidna stójka i bjj, świetne zapasy, którymi w parterze jest w stanie zniwelować najbardziej kreatywnych grapplerów.

Dla Marcina zwycięstwo oznacza rewanż za przegraną z marca 2011 roku. Mimo poprawy zarówno stójki jak i zapasów, nieustannym progresie w BJJ i nabraniu niewątpliwie potrzebnej w przypadku Polaka masy mięśniowej, Michael jest zbyt wymagającym przeciwnikiem. Wydaje się, że jedyną możliwością wygranej tej walki jest zaskoczenie Chandlera i poddanie go – jest to bardzo trudne lecz na pewno możliwe. Skoro praktycznie nieprzytomny Frank Mir (16-6) był w stanie złamać rękę niepoddawalnemu Antonio Rodrigo Noguierze (34-7), to tym bardziej Marcin jest w stanie zaskoczyć.

W przypadku porażki Marcin praktycznie nie traci nic, jest zbyt młody, by porażka miała jakiekolwiek większe strategiczne znaczenie. Wręcz przeciwnie, Marcin stanie się łakomym kąskiem dla innych organizacji (no, chyba tylko nie dla KSW, dla której Marcin jest nieopłacalną inwestycją), można celować z nim w pomału wstający z kolan rynek azjatycki, europejski czy polski, gdzie organizacja MMA-Attack jest wstępnie zainteresowana pozyskaniem Marcina. Oczywiście w Bellatorze również jest cała paleta możliwości: kolejny turniej, Eddie Alvarez (24-3) (któremu jednak aktualnie bliżej jest do UFC niż do kontynuowani kariery w Bellatorze), Cosmo „Good Boy” Alexandre (5-1) czy Ricardo Tirloni (15-3), może nie bezpośrednio po ewentualnej porażce, ale na pewno jest kilka możliwości zestawienia dla Marcina konkretnej walki z niezłym nazwiskiem w amerykańskiej organizacji.

W przypadku przegranej Dave nie ma tylu możliwości co Marcin ze względu na swoją nienajświeższą metrykę. Podobnie jednak jak w przypadku Helda, porażka w finale zamyka tylko jedne drzwi, pozostałe cały czas stoją otworem – może nie najszerzej, jednak spokojnie można się zmieścić. Kolejny turniej czy walki z innymi zawodnikami kat. lekkiej Bellatora. Nawet byłbym w stanie, bez wielkich pretensji o zestawienie do Bjorna Rebneya, obejrzeć rewanż z Tirlonim, może tym razem walka skończyłaby się przed czasem i nie byłoby wątpliwości co do wyniku.

Wielka szansa

Polskę, a może raczej polską publiczność, cechuje to, że największym uwielbieniem otacza sportowców, którzy osiągają sukcesy na arenie międzynarodowej. Nawet w sportach, które dla przeciętnego Kowalskiego są wcześniej mało znane i nigdy „nieliźnięte” ze strony praktycznej. Kreuje się wtedy specyficzna „X-mania”: Adam Małysz – „małyszomania”, Mariusz Pudzianowski – „pudzianomania”, Robert Kubica – „kubicomania”.

Wygranie przez Marcina turnieju Bellatora, który nie będzie pokazywany z trzydniowym opóźnieniem, a na żywo w Canal+, a także młodość, elokwencja, wcześniejsze sukcesy, niewątpliwa perspektywiczność, zaznajomienie się widza z MMA dzięki KSW, MMA-Attack, UFC pokazywanym w Orange i wielu innym pomniejszym organizatorom działającym w mniejszej skali mogą przysłużyć się temu zjawisku. „Odczarowanie” wizerunku zawodnika MMA, przede wszystkim dzięki Mamedowi i Cipkowi, pozwoli Marcinowi stać się w Polsce bardzo rozpoznawalnym sportowcem. Dodatkowo walczy w Stanach, co mimo tego, że w Polsce poziom MMA jest niewątpliwie czołowy, przysparza mu tylko plusów (oczywistym minusem jest brak transmisji w szeroko dostępnej telewizji). Nie mam złudzeń, że Mamed zawalczy za wielką wodą. Do Marcina powinien w niedługim czasie dołączyć Hallmann, Materla, może Błachowicz – dzięki nim w niedługim czasie będziemy mogli być w Polsce świadkami „mmanii”, czego życzę sobie i wszystkim czytającym.

Autor: Mirek Nóżka

…………………

Poprzednie odcinki Grubego Strzału:

Krzysztof Kułak vs Piotr Strus

fot. bellator.com